03 EKİM 2014 CUMA

sabah yanıma geldi. birşey yemek istemiyor. biberon bile istemiyor. yüzündeki yaralar iyice belirgin hale gelmiş. bir gözü de hafiften kapalı. yumurcağı açtırdı. makasla kağıt kesip duruyor. makası çok ustalıkla kullandığını söylemeye gerek yok tabii.. benim cikcikimi yanıma getirdi. sonra parçaladı.

kağıtları kesiyordu. sonra bant istedi. sonra da yaptığı eseri gösterdi. kızımın ilk sergisi... resim, ayşeymiş... yazıda da ayhe beyya yazıyormuş.

abisi tost ekmeği almaya giderken hemen o da gitmek istedi. pembe çorap (itiraz üzerine morlar değiştirildi.) pembe tayt, pembe tişört giydi (şaşırtıcı mı) pembe ayakkabılarını da giyip gitti. geçen gün yaptığım tost afiyetle yemişti. gene yer sanırım.

geri geldiklerinde zırıl zırıl ağlıyordu. birşey istemiş te abisi almamış mı ne, öyle birşey...  yaptığım tostu geçen günkü gibi sekize böldük bıçakla.. üzerine de ketçap mayonez sıktık. çatalla yedi. 

Biraz sonra tüm aile bireylerini halının üzerine daire şeklinde topladı. oyuncak yemek takımlarını ortaya çıkardı ve hepimize tek tek servis yaptı. et yemeği, pilav, tatlı, çay (bana süt nedense) tencereden tabaklarımıza koydu. içecek isteyince perdeye gidip ordan birşeyler sağar gibi hareketler yapıp bardaklarımızı doldurdu. (herhalde fastfoodçularda gördü bunu) gülmekten gözlerim yaşardı. abisi çayını çok hızlı içip bitirince abisine kızdı, hızlı bitirdin. şimdi yeniden doldurmam gerek diye... 

sonra sofrasını topladı. uzun bir aradan sonra ilk defa öğleden sonra uykusu uyudu.