Ardından salonda abisi geçen gün Ayşenin kendi için aldığı renkli leblebilerden yemeye başladı. Ayşe yemesini istemedi ve kızdı. Abisi salonu terkedince, Ayşeye saklamasını söyledim. Ayşe de dolaba sakladı kavanozu... Sonra abisi salona gelince, dolabı gösterip elini yok anlamında sallayrak ve dolap kapağına dayanıp açılmasına engel olmaya çalışarak yerini belli etti. bir yandan da "abi, ı-ıh" deyip duruyor. bu duruma ne güldüm ya... sabah alışveriş için çıkmaktan bahseder bahsetmez parmağıyla göğsüne dokunarak "ben de" işareti yapmaya başladı. beraber gittik.yol boyunca kucağımdaydı. kendine jelibon aldı ve kahvaltıdan önce yemek için ısrar etti. kabul etmedik. kahvaltıda pizza yedi. kahvaltıdan sonra annesinden ciddi zılgıt yedi. (annesi haksızdı. sinirini ayşeden çıkardı) Ayşe de her zamanki basit ağlama değil de hakkaten derin ve içili ağlamaya başladı. Aslında annesinin haklı olduğu bir yer var. Ayşe herşey kendi etrafında dönsün istiyor. ama bunu söyleyiş şekli rahatsız ediciydi annesinin. bu satırları yazarken salona çağırdılar beni... bir baktım. eline elektrikli süpürgeyi almış (çalışmıyor) yerleri süpürüyor. şimdi de yanıma gelmiş, "guga, hı-hu-ha" deyip elimden tutup balkona götürdü beni. balkonda guga rengi makarnayı gösterip sonra da kendini gösteriyor. dün görmüştü makarnayı ilk olarak.. kucağımda oturmuş, blog videolarını seyrederken bi şarkı tutturdu. "vululuvup, ayyhe vululuvup, ayyhe"
buradan sonrasını pazartesi akşam yazıyorum. tüm hafta sonu boyunca anlatacak o kadar şey oldu ki, çoğunu hatırlamıyorum. genel olarak söylenebilecek olan şu... Ayşe artık, bebekten ziyade çocuğa dönüşmeye başladı. Çocuk davranışları göstermeye başlıyor yavaş yavaş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder