sabah güzelce uyandı. salona geldi ve televizyon seyretmeye başladı. süt içti biberonla... sucuklu yumurta yaptım ama bir parça sucuk hariç yemedi. bayılır halbuki.. bir küçük kuzucuk ta nutellalı ekmek. başka bir şey yok. 2 gündür insanın elinden tutup biryerlere götürme huyu peydah oldu. ayrıca sürekli birşeyler anlatmaya çalışıyor ama konuşmayı beceremediği için hiçbirşey anlamıyoruz. babannesine giderken sırtıma aldım. öyle gittik. babanneye gidelim mi deyince başını olur anlamında salladı. Böyle yapınca aklıma birşey geldi. ayşeye birşeyi izah ettiğinizde ve de ikna ettiğinizde hiç naz veya kapris yapmıyor. hemen hııhıı deyip başını sallıyor. çok uyumlu çok.. ve de çok akıllı.. sanırım empati duygusuna da sahip babası gibi... bir de bütün sevimliliği üzerinde şu sıralar.. bilinçli olarak sevimli olabilmeyi de, sevimli olmanın işe yaradığını da keşfetti. En güzel zamanlarını yaşıyoruz. keşke hiç büyümese de hep bu yaşta kalsa... birkaç yıl daha sefasını sürerim. sonra derdi, tasası, cefası başlar...
akşam annesiyle geldi. kucağıma aldım diye fırça yedim. hastayım ya.. biraz sonra niye çocuğun üstünü başını çıkarmadın diye ikinciye fırça yedim.(bir kadını memnun edemezsin zira kadınlar ne istediğini kendi de bilmez)
akşam boyunca bana yanaştı durdu. uzaklaştırmaya çalışıyorum. yemek masasına her zamanki gibi 2 sandalye koydurup yemeğin başına kuruldu ama yemedi. yemelisin diye ısrar edince ağlamaya başladı. masadan kaçtı. sonra kucağıma almak istedim. bana değil annesinin kucağına gitti. sadece 1 tane mantı yedirebildim gönlünü yaparak. 2ncisini öğürerek çıkardı. hastalığın etkisinden kurtulamamış daha tam olabilir. ama neşesi yerinde genel olarak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder